Θυμάσαι τότε στην Ρώμη , ένας καφές στο Cafe Greco , ένα υπέροχο μέρος γεμάτο από πίνακες ζωγραφικής και η ατμόσφαιρα να είναι πλημμυρισμένη από υπέροχη μουσική . Από τα παράθυρα του να βλέπεις την απεραντοσύνη της θάλασσας , το μυαλό ταξιδεύει ελεύθερο , η σκέψη σου αγκαλιάζει τα αγαπημένα σου πρόσωπα τρυφερά και να χαμογελάς από ευτυχία . Να σκύβεις το κεφάλι ανοίγοντας το μικρό σημειωματάριο που το έχεις πάντα μαζί σου και προσπαθείς να ζωγραφίσεις τα συναισθήματα σου η να μεταφράσεις τίς εικόνες του μυαλού και όταν δεν προλαβαίνεις τότε παίρνεις την φωτογραφική μηχανή και φωτογραφίζεις ελπίζοντας να κρατήσεις για πάντα τα χρώματα ,τις μελωδίες ,τους ήχους , τις αισθήσεις ,τα συναισθήματα να μην χαθούν μέσα στον χρόνο . Καθισμένος όπως πάντα στο τραπεζάκι μας ξέρεις εκείνο στην γωνία της σάλας του cafe να σε περιμένω να έρθεις και όπως κάθε φορά και εσύ να έρχεσαι σαν το όνειρο μέσα στην νύκτα να κάθεσαι απέναντι στην καρέκλα από το τραπέζι μας και να σου προτείνω το χέρι λέγοντας σου , τι θα έλεγες να νικήσουμε και σήμερα την βαρύτητα
.